Ժպիտիդ վրա խաշխաշի սերմնացան կուզեի,

Կուզեի, որ մեր սերը լիներ անբարո.

Դեմքիդ խաշխաշի դաշտեր կաճեին,

Իսկ ատամներիդ արանքից կժպտային

Հին սերերիդ երեխաները:

Թող որ տառակուլները իմաստ փնտրեն

Բառերս մեջ

Էս բառերն ինձ համար են,

Միայն ինձ.

Թող որ տառակուլները

Բոլորիս կոչեն` անբարո`

Իրենք իսկ քնելով

Մատները ոտքերի արանքում:

Թող որ բառերես իրար գլխի հավաքվեն

Անկանոն, ծուռ ու փուչ,

Ինչպես որ միտքն է թռչում շագանակագույնից մինչև գարշաբույր,

Սիրույց մինչև արաբ երեխաների կողմից քարկոծվող իսրաելական տանկը:

Մեր սերն ազատ է:

Մատներն հասնում են նպատակակետին:

Ու թող ոչ ոք չասի,որ Լցվելուց չի սիրում

Զուգընկերոջ մատների ներկայությունը սեփական բերանում:

Իսկ վերմակն էլ վրաներս ենք քաշում

Ոչ թե Աստծո հայացքից թաքնվելու համար,

Այլ ուղղակի.

Ցուրտ է

Մատներն էլ ուսի վերջաբանն են:

Համբուրեմ ուսս,

Ատամնացավի փոխարեն մտածեմ

Ուղղագրության մասին

FU*K you!,тряпка! 🙂

Բայց աչքերը չռած քնելն ահավոր է:

Գրիչն աչքերիդ առաջ ներկում է դատարկ միտքդ:

Պետրոսի բանալիներն էլ բացում են

Նախընտրածդ հասարակաց տան դարպասներն ու

Քեզ փղձկում նրա երեսի դաշտերին`

Ում ատամների արանքից ժպտում են հին սերերի երեխաները: