*

Բարև:

Ծնվել եմ 1963-ին:

Ինձ արտաքնապես նկարագրելու համար ուղղակի պետք է հիշել Սերվանտեսի Դոն Կիխոտին: Իսկ բնավորությամբ շատ տարբեր եմ. չունեմ հերոսանալու ձգտում: Ընդհանրապես ձգտում չունեմ ու էությամբ շատ անհետաքրքիր մարդ եմ: Մոռացա` լավ շաշկի եմ խաղում:

1985-ին ամուսնացա:

Հիշում եմ մի գիշեր, որ տեղի ունեցավ (գիշերներն ամեն օր էլ տեղի են ունենում) ամուսնությանս 2-րդ տարեդարձին (տարելիցի՞ն): Տրամաբանական էր` պիտի նշեինք այդ օրը, մանավանդ նամանավանդ արդեն գտնվում էինք նշելու վայրում` անկողնում: Ամբողջ օրը ներկարարություն էի արել և այնքան հոգնած էի, որ չէի կարող կատարել ամուսնական պարտականություններս (խոսքը տունը փող բերելու մասին չէ) : Չէի էլ ուզում:

Կինս շրջվեց դեպի ինձ և հիմար ու անիմաստ հայացք ընդունելով` հարցրեց.

_ Կյանքը՜ս, ի՞նչ ես մտածում (յանի, սեքս անե՞նք)

_ Մտածում եմ , _մտածեցի (նայելով կնոջս հնամաշ տապոռռ դեմքին),_ կանաչ, քառասունչորս (44), ծաղկում է, բզզաց …

_Ի՞նչ

_(Քյարփինջ) Հա, մեկ էլ կտրած մանգոյի բույրը,_ ավելացրի

_Կյանքը՜ս, ես քեզ չհասկացա,-ունքերը բացվող կամրջի պես դասավորելով` ասաց կինս:

(հա, դե էտ նորմալ ա,  որ չհասկցար )

_Հասկանո՞ւմ ես, սիրելի՛ս,_ գլուխս թեքեցի նրա կողմն ու իբր թե լուրջ հայացք ստեղծեցի ,_ ես չեմ կարող արտաբերել, թե ինչ եմ մտածում,_ մի պահ կանգ առա` սպասված անիմաստ հարցը ստանալու`(այսի՞նքնս), հետո չլսելով այն` շարունակեցի,_ ես իրոք որ մտածում եմ  կանաչ, քառասունչորս (44), ծաղկում է, բզզաց ու կտրած մանգոյի բույրը: Մարդիկ միշտ էլ այդպես են մտածում: Մեր մտքերը մեզ ուղղակի բառերի միջոցով չեն տրվում այլ` տեսաձայնային:

Օրինակ` դու կարող ես մտածել` ճամպրուկ, շվվոց, աղբահոտ ու շոկոլադի համ: Որպեսզի այդ ամենը բառերի վերածենք, կարելի է մի իրադրություն պատկերացնել. օրինակ, որ դու կանգնած ես գնացքի կայարանում, որտեղից պիտի մեկնես հորդ մոտ` Թիֆլիս: Ձեռքիդ ճամպրուկ կա, լսվում է մոտեցող գնացքի ազդանշանը, դիմացովդ անցնում է մի մուրացկան, որ գարշահոտությամբ է պատված, իսկ դու այդ ընթացքում փորձում ես համտեսել մորդ տված շոկոլադը, որ այնքա՜ն շատ ես սիտում: Հենց այդպես էլ դու ես մտածում` ճամպրուկ, շվվոց, աղբահոտ ու շոկոլադի համ: 

Կարճ ընդմիջումից հետո կինս շարունակեց.

_ Ճիշտն ասած` ասածիցդ քիչ բան հասկացա ,_այդ արտահայտությունը ինձ չզարմացրեց. երևի սովորել էի նրա բթամտությանը,_ այնուամենայնիվ,_ (դժվարությամբ արտասանեց “այնյուաամենյավին”ը),_ կարո՞ղ ես բացատրել` ի՞նչ է նշանակում կանաչ, քառասունչորս (44), ծաղկում է, բզզաց …

_Լավ,_ լարեցի ուժերս,_պատկերացրու, թե ինչ ասոցացիաներ են առաջանում, երբ ասում ես կանաչ…

_ Բնություն …,_ շտապեց դմբոն

_ Ճի՛շտ ես ,- ես էլ ընդհատեցի նրան, որպեսզի ավելորդ հիմարություններ դուրս չտա,_ իմ մտածած կանաչը բնությունն է: Քառասունչորս  (44) ասելիս կարելի է պատկերացնել երկու մահ,_ նայեցի առաստաղին, որ չտեսնեմ կնոջս վախվորած հայացքը, և ասելիքս չընդհատվի,_ կարող ես չվախենալ: Ուղղակի չորս (4) թիվը պատկերացնելիս մտքիս մահ բառն է գալիս: Ինչ-որ տեղ լսել եմ, որ չինական այն հիերոգլիֆը, որը մահ է նշանակում, շատ նման է արաբական 4 թվին, ուղղակի պառկած վիճակում: 44-ը կարելի է դիտել որպես երկու անձնավորություն, որոնք ուղղակի պառկած են: Չէ՞ որ մահվան դիրքը, սովորաբար, պառկածն է: Բայց այդքանով “մահ” բառը ավարտում է իր գործառույթը:

Ergo, 44 նշանակում է` 2 պառկած անձնավորություն,_ լսեցի, որ կինս շունչ քաշեց, _ ինչ վերաբերվում է “Ծաղկում է“-ին: Բնություն է` կանաչ, երկու պառկած անձնավորություն` քառասունչորս (44), գեղեցիկ գարնանային օր է (կոֆեի բաժակ նայելու պես բան ստացվեց), և շուրջտ նայելիս կարելի է տեսնել բնության զարթոնքը` “ծաղկում է“: Քառասունչորսը (44) նայում են երկինք, իսկ այդ տեսարանին խանգարում է (կամ լրացնում) մի մայիսյան բզեզ, որն այնպես է ուշադրություն գրավում, ինչպես այն ճանճերը, որ հետաքրքիր ֆիլմի դիտման ժամանակ նստում են հեռուստացույցի էկրանին. “բզզաց“:

Իսկ ի՞նչ է կարելի ասել կտրած մանգոյի բույրի մասին: Մի տեղ կարդացել եմ աֆրոդիզիակների մասին: Աֆրոդիզիակ բառի հիմքը Աֆրոդիտեն է` սիրո հունական աստվածուհին (կամ հունական սիրո աստվածուհին): Մանգոն պատկանում է մրգերի այն շարանին, որոնք մարդու ուղեղում իբր-թե առաջացնում են սիրային զգացումներ: Հենց այդ մրգերն էլ աֆրոդիզիակներ են:

Մտածում եմ` “կտրած մանգոյի բույրը“,_ մի պահ կանգ առա: Չզգացի` կինս հետաքրքրությամբ էր լսում, թե` ոչ: Կարծեցի` ոչ, քանի որ դմբլոն հազիվ թե հասկանար ասելիքս: դեմքին նայելով` նկատեցի հետաքրքրվողի դիմածռություն: Երևի լավ դերասանուհի է: Փորձեցի ասել այնպիսի բառեր, որ սփոփի նրան, միաժամանակ ինձ ազատելով ամուսնական պարտականություններս կատարելուց (տուն արդեն փողը բերել էի): Հայացքս նորից ուղղեցի առաստաղին: Ասացի.

_ Քառասունչորսը (44) պառկած է գարնանային զվարթ պարտեզում, ծաղկում է, բզզաց, կտրած մանգոյի բույրը սեր է տալիս,_կարճ կանգառ,_ մտածում եմ,_ երկար կանգառ,_ ես քեզ սիրում եմ,_ հայացքս առաստաղից տեղափողեցի կնոջս դեմքին: Առաստաղը ու նրա դեմքը ամենևին էլ տարբեր չէին: Կինս կիսաքուն (բայց լռիվ անքուն) արտաբերեց.

_Ես էլ…

Շատ բախտավոր եմ:

Քնեց:

Հ.Գ.1 Այստեղ ուզում էի ավարտել պատմվածքս, սակայն պատմվածքը ընկերոջս` Չոռնիին պատմելուց հետո, նա ինձ ասաց, որ կա դրամատուրգիայի պակաս (էտ մամենտը ,դուզն ասած, լավ չջոկի, բայց փորձեմ շարունակել` ըստ նրա խորհրդի): (Ի միջի այլոց. “ի՞նչ ես մտածում” հարցը տվել է Չոռնիի ընկերուհին, այնպես որ, որպես աղբյուր նրան ենք պարտական): 

*

1985-ի Այդ գիշերը, կնոջս քնելուց հետո, աջ ձեռքս մի կերպ նրա վզի տակից հանելով, միացրի ձախիս, դրեցի գլխիս տակ ու սկսեցի մտածել… Կանաչ, քառսունչորս (44), ծաղկում է, բզզաց…

1968-ին հինգը տարեկան էի: Գարուն էր: Երկու օր չհասկացա` ինչո՞ւ էին մեր տան բոլոր հայելիները սավանով պատվել: Երրորդ օրն ինձ հիացրին դուդուկի հնչյունները: Հորեղբայրս բռնել էր ձեռքս: Հողի տակ իջեցրին երկու փայտե տուփ: Քահանան ասաց` Տեր Ողորմեան (այդքանը հիշում եմ):

Կային գեղեցիկ ծաղիկներ: Հորեղբայրս շշնջաց ականջիս.

_ Պապան ու մաման էլ չկան:

Ավտովթարի զոհ էին դարձել:

Դեռ մանկուց հաճախ էի լինում գերեզմանատանը (տանը): Ամեն տարելից էլ ավելի տպավորիչ էր դառնում: Միշտ նույն գարնանային զվարթ օրը` կանաչ, գերեզմանաքարին երկու դեմք` քառասունչորս (44):

Հայրս բնավորությամբ էր Դոն Կիխոտին նման, բայց ոչ արտաքնապես: Մայրս կնոջս պատկերն էր (ոնց որ նույն արյունից ու մսից լինեին): Երևի դրա համար սրան առա: Ծաղկում է … բզզաց…

Վաղը ծնողներիս մահվան տասնյոթերորդ տարելիցն է:

Իսկ ի՞նչ է նշանակում կտրած մանգոյի բույրը

Հ.Գ.2 Այնուամենայնիվ, ուզում եմ ավարտել ամերիկաբար` խեփի էնդ-ով

Ես

Մտածում եմ

Որ

Սիրում եմ:

Քնեցի:

06.06.10 Մերձավան