Զի չինչին ճգլպանիկ
Հուշա ՝ շունչ , որ կշարժի
Կառուցվածքդ՝ հակաքիմիական,
Ազատման ու բացթողումի ,
Որ հոսեց ՝ի վեր, ի վար։

Տառ-բառ կորցրած՝
Միտքն անշար՝ շարումի պատրաստ,
Խցկվել, պայթել կուզի, չկրնար։
Հիհիմալյան կոռտիկապիլիս։

Ընդունման պատրաստ,
Թե թողության անսպասման,
Ու հանգիստը շարեց տառերն ըստ դասերի,
Բառ կազմեց, ու միտք՝ հասկանալի,
Ամենն էլ անցավ։

 

Մառախլամթագնման միտք,

Սիրուն շարվել կուզի,չկրնար,

Հուշա․ կանցնի՝ հուշը չմնա։

 

Լուսաբացին, երբ քնատ քո ձևերն են նվաղում,
Մարմինդ ի վար տաք հողի շնչառությունն է խաղում…

Վահագն Դավթյան

Հյուսիսի սառնությունը սահեց մատներովս.

մեր հպման աստիճանը զրո էր.

զրո էր մինչ երեկ:

Երեկ քեզ հպվեցի,

գույնզգո՛ւյն արարած՝

ճերմակին ձգտող:

Զգացի հյուսիսեվրոպահան անդարդությունդ,

Իսպանա-արաբական շարժուձևդ

եռացրեց կիրքս,

Իսկ հարավամերիկացու գաճաճությունդ

վստահություն ներշնչեց:

Չկարողացա հովիվդ լինել.

դու մեր հոտից չես:

Դու ո՛չ Սեմի,

ո՛չ էլ Քանանի դուստրն ես.

քո վիճակը պլազմային է:

 

Ժպիտդ էլ հետաքրքիր է.

ես հոտոտում եմ այն՝

առաջին անգամ դինոզավրի գանգ տեսած մանչուկի պես:

 

Ա՜խ, դու ինչո՞ւ չհագար տրեխներդ,

չվազեցիր մեր ձորերն ի վար,

մեծ լվացքին պատրասվող աղջնակի պես

չչոքեցի գետի ափին:

Պատկերացնո՞ւմ ես՝

ինչպես թարս-թարս քեզ կնայեին մեր լեռնային գետերը,

մեր ժայռաբարո բնությունը ինչպես կխոժոռվեր,

կխռովվեր,

քեզ վիժվածք համարելով՝ քացի կտար իր տերևներով,

կխոչընդոտեր, չխրախուսեր:

 

 

Իսկ մենք միաշունչ ենք

ու միախորհուրդ:

 

Ես ընդունեցի քեզ,

առա գիրկս այնքան պինդ,

որ երակս սկսեց բաբախել

զարկերակիդ համահունչ:

 

 

Մեր շուրջբոլորը նույն մարդիկ էին՝

ժայռաբարո, բրոնզեդարյան նամուսն հագած.

զարմացել էին՝

ինչպե՞ս կլինի, որ

պլազման լինի

արևելքի հետ,

թե ինչպես կխառնվի վագրը՝

օձին, հողաթափիկ ինֆուզորիան՝

Ձիուն. ախր այդպես չի՛ լինում.

ամբոխն էլի խռով էր:

 

 

Ես արևելքից եմ,

մենք արևմուտքում ենք,

Դու հյուսիսի սառն ու սպիտակ գեղեցկուհին ես՝

հարավամերիկացու գաճաճությամբ:

 

Մի օր էլ կարդուկեմ

դիմակս,

կլվանամ ծաղրածուական

շրթներկս,

կարտաշնչեմ

միևնույն ուղղությամբ,

ինչ դու,

մեր հոգնածությունն էլ

հանգիստ կծնի:

Մի օր էլ կանգառ

չի լինի.

հաջորդ օրվա սահմանաբաժանը

արևը կտա:

Լուսինն էլ ուսերը թոթվելով՝

կհեռանա.

իր ժամանակը չէր.

տիեզերական ձեռառնոցի:

Ուղեղդ հենց հիմա

ոչ մի բառ ծնելու

ունակ չէ:

Բայց կգա հաջորդ օրը,

այգիներ կբուսնեն,

հետո անապատներ,

հետո քաղաքային շենքերի քարեր,

էլեկտրասյուներ,

որմնանկարներ:

Մի օր էլ արագ կանցնի,

հաջորդը՝ կլռվի կոկորդումդ,

մյուսը կլողա քեզ հակառակ:

Մի օր էլ խխունջի

եղջյուրների պես՝

սլացիկ

ներս կքաշվես մեջդ,

կյուղապատես հոգիդ,

կօծես անուշահոտություններով:

Մի օր էլ ես

մարմին չեմ երգի,

հաջորդ օրը

պրոլետարական քայլերգ

կգրեմ,

մյուս օրը կատեմ

ամբոխը,

հետո էլի գարուն,

տրամադրություն՝

ըստ եղանակի,

ըստ ճոճման աստիճանի,

ըստ քեզ,

ըստ համենայնի:

Մի օրը էլ շապիկս նույն հինը կլինի,

հետո ժպիտս կփոխվի,

մի օր նույնը չես լինի,

մի օր՝ ես:

Մի օր ես քո անցյալը կլինեմ,

հաջորդ օրը դու՝ իմ ապագան:

Հետո էլի օրեր կլինեն,

հետո օրը ժամով չենք չափի, ոչ էլ

արեգակով,

ու ոչ էլ տարածությունը

կլինի

չափելի:

Հետո շեղվելու

ուրիշ բաներ

ի հայտ կգան,

բայց դա

թող

հաջորդ

օրվան:

Մի քանի օր

բարդ կլինի,

հաջորդները

կծորան

սառն աղբյուրի պես:

Հետո ոչինչ չի լինի

Օսլայած վերնաշապիկս

կմնա աթոռին հենված,

նորաձևությունն անցած շորերդ

այրումը

կնախընտրեն

կախաղանից:

Բայց դա շատ օրեր

հետո:

Հիմա՝

էլեկտրասյուներ,

որմնանկարներ,

ճոճման միաձուլում,

գդալներ,

խառը,

խառը գդալներ,

մտածողի կուզիկություն,

ճտման ձգվող վիզ,

հունական բարոյականություն:

Հետո էլի օրեր կգան,

առանց ինձ ու քեզ:

Հետո օրերն էլ կվերանան:

Հետո ոչինչ չի լինի,

հետո ոչինչ չի լինի,

հետո ոչինչ չի լինի,

հետո ոչինչ չի լինի:

Մի օր էլ ուրիշ

օրեր կգան,

ուրիշ աչքեր,

ուրիշ պրոլետարներ,

ուրիշ տնտեսություն,

ուրիշ

էլեկտրասյուներ,

որմնանկարներ:

Մի օր էլ ամեն ինչ նույնը կլինի.

ճիշտ այսօրվա պես:

 

Ab extra

Անորոշությունը թառել է վզիս.

Դանդաղ ծնվողի անհամբերություն:

 

Շունչդ կտրողի տիրումայրը,

Ու հալչող աչքեր,

Ոտների մատներ:

 

Պատուհանից հոսող քամին

Սառչող ոտների զվարճությունն է:

Փորացավն էլ զվարճության ավարտն է

Գուժում:

 

Խաշխաշամոլի դնջությունը

Ողնաշարս է մերսում:

Օ՜, լո՛ւյս գիտության,

Չարթնացնե՛ս ինձ, չարթնացնե՛ս:

 

Շազամ:

Հիվա՜նդ եմ, բարի՜ արև, շողա՜, շողա՛…

Միսաք Մեծարենց

… որ ունեք արյան տեղ -մեզ
ու խլինք — խելքի փոխարեն.

Եղիշե Չարենց

Կռկռոցդ թմբկահարում է ականջներս,

Դու անարյուն ես մեռնում:

Բեեղզեբուղը դուրս է պրծել ափերիս ճաքերից,

Ու մազերս անխնա պոկրտում:

Ո՞ւր են ցուցամոլ էշերը,

Աչքերս արյուն է տենչում:

Ձախումս մի բութ իր,

Ու ցրիվ գլուխ,

Ինչ անճաշակությո՜ւն:

Արդեն հիշել եմ մորդ, քույրերիդ,

Քո հին սերերին, բարեկամներիդ,

Ցեղակիցներիդ, քարտուղարուհուդ:

Դեռ արյունդ եռում է ափերիս մեջ:

Սրտիդ վերջին կտկտոցները

Հանգստացնում են հոգիս:

Քո մատներն այլևս

Չեն հասնի իմ էգերին:

Շսմա՜հ:

Ա՜խ, ինչո՞ւ մայրդ քեզ համար,

Չերգեց գույների լեզվով,

Կամ ինչո՞ւ ընկերդ մոտիկ,

Քեզ լքեց կռվի ժամանակ:

Դու դարձար բարկացած ու նեղված,

Հայհոյեցիր շուրջդ ու քեզ,

Ձգվեցիր երկար ու բարակ,

Որ սեփական անդամդ ծծես:

Շղարշի՛ր հոգիդ հոգնած,

Շշուկով շշմեցրու ինքդ քեզ,

Շիկացրու վերքերդ բաց,

Շփոթվի՛ր, շպրտի՛ր,

Շսմա՜հ:

Կսպանեմ քո հոգին նեղված,

Կազատեմ ինքդ քեզանից,

Ինչպես կովբոյն է հրաժեշտ տալիս,

Իր սիրած, վիրավոր ձիուն:

Կհանեմ հաջաթս անգին,

Ճտտացնեմ թշիդ, ճակատիդ,

Որ եռա քո ֆիթիլն

Ինքնապայթեցման:

Ու հագած սապոգը կովբոյի,

Կխառնեմ աղիքներդ ու ստամոքսդ,

Արնոտած սապոգով ես ահա,

Կնկարեմ անունդ,

Ձյան վրա.

Ինչ անճաշակությո՜ւն:

Քո տատն էլ հին ու բարի,

Որ ճլվզ-ճլվզ կքայլեր,

Ձեռքով դեպ իրեն կկանչի,

Դու սիրուն թոռնուհի գանգրահեր:

Իսկ ես էլ շարունակ կաղտոտեմ,

Տատուդ հետ միացման ճամփան,

Նավթ ու փոշի կխառնեմ,

Արյունդ սարքեմ քիմիական:

Ու կերգենք էս երկրում օրգանիկ,

Թե ինչու են կանայք տգեղ,

Ու բազմենք իրարու, հռճվենք,

Տգեղի ու գեղեցիկի ֆոնին:

Կսպանեմ քեզ դանդաղ՝

Խռխռոցիդ մեջ երգեր փնտրելով,

Ու քո տանն հակասեռական,

Կլցնեմ մեր սիրո բույրով:

Քո դիսցիպլինար ճիպոտը,

Թաթախած աղաջրի մեջ,

Թեժ կարմիր բծեր կգծի

Քո նրբին, թափանցիկ մաշկին.

Ինչ անճաշակությո՜ւն:

Չէ՛, կգրկեմ քեզ պինդ,

Ու կերգեմ գույներ, ծիածան,

Ականջիդ կգոռամ լռություն,

Որ փոխես միտքդ

Ինքնապայթեցման:

…como si llegaran ladrones o fantasmas…

Պաբլո Ներուդա  

Հոգիդ էլ ծռել եմ

Քմծիծաղի պես:

Զրոյացրել եմ բոլոր

Սերահաշվիչներն ու

Քեզ նվիրել

Տխմար կուսանոց:

Ու հասարակության դատին նարկայացրի,

Իմ վերջին գործը՝

Տկլոր աքաղաղ,

Որ զբաղվեն ու լցնեն

Իրենց գանգաԹուփերի

Շտեմարանն անկապության:

Օ՜, Ծածաչփ բարի,

Կեղեքիր նրանց

հետույքովդ արնապատ,

Որ եռան

Գոլորշիանան,

Ու ձգտեն զրոյի,

Ամեն

Թափ կտամ բազուկներիս ուժին ու կորովի մատներովս կսեղմեմ գրիչը,

լեզվովս կարտահայտեմ մտքերս, և թող իմ շուրթերը կարողանան

իմաստուն մտքեր շշնջալ:

Ագաթանգեղոս

Մարդ` կենտրոն աշխարհի,

Ծնկի՛ իջիր ինքդ քո առաջ:

Օ՜, լուսնթա՛գ,

Պարուրի՛ր բիբս լույսով:

Սիրտդ բողբեջեց,

Ճեղքեց ոսկրե վանդակր.

Հեռացրու՛ գրիչը,

Տրվի՛ր անորոշ ջղաձգմանը,

Բա՛ռ կերտիր, ձուլի՛ր,

Լեզուդ  հարմարեցրու շնչառությանդ,

Նվագի՛ր հոգուդ տավիղը:

Թող մուսան քեզ գլորի աշխարհի կենտրոնից,

Հանճարը քացի տա.

Վայելի՛ր վայրէջքդ`

Գրկի՛ր ԲԱՑԱԿԱՆ:

Օ՜, երկրի՛ տավղահար,

Մատներիդ հպումով կատարի՛ր երազանքը`

Ալքիմիկոսի:

Ականջդ ուսին,

Ու ժպտում ես.

Արաբ երեխաները քարկոծում են

Իսրայելական տանկը:

Խոկոկո, խոկոկո,

Ծիլը ծլեց, խոկոկո:

Բա՛ռ կերտիր, ձուլի՛ր,

Լեզուդ  հարմարեցրու շնչառությանդ,

Նվագի՛ր հոգուդ տավիղը:

Ականջդ քնեց ուսիդ,

Ատամնաշարովդ զգացիր

Հոգեհանգիստդ,

Ու փռվեցիր բառերիդ, տառերիդ վրա:

Ո՞ւր կերթանք,

Հոգ չէ , հաջի՛ս,

Ճանապարհը կա՜.

Բա՛ռ կերտիր, ձուլի՛ր,

Լեզուդ  հարմարեցրու շնչառությանդ,

Նվագի՛ր հոգուդ տավիղը:

Ասում են, իբր կապույտի վրա

Չեն նստում ճանճեր…

Պ.Սևակ , Բարեխոս եղիր իմ և իմ միջև

Արմստրոնգի ոտնահետքը քամին  տարավ,

Մեռա՜վ, մեռա՛վ` չտեսնելով լուսնի կապույտը:

Օրս էլ քրտնեց լուսնի վրայով վրաերթ անող ամպի պես՝

Սահեց, գնաց` չլսելով համբույրդ:

⁹Երբ Օնանը հասկացաւ, որ զաւակը իրենը չի լինի, իր եղբօր կնոջ ծոցը մտնելիս սերմը թափեց գետին, որպէսզի զաւակ չտայ իր եղբօրը։ ¹⁰Օնանի արածը Աստծուն դուր չեկաւ, ուստի նրա հոգին էլ առաւ։ 

Ծննդոց 38

Սռռա՜հ, Կիկիմո՛ն:

Օ՜, սիրելի՛ Հոմո՛ւնկուլուս,

Դո՛ւ, դուրսպրծո՛ւկ Բենիամին:

Յախախոտա սիսիոլին,

Սռռա՜հ ու դուրս թափիր հոգիդ:

Ձեռքերդ հեռու կոկորդիցս,

Ազազիէլ,

Բե՛լ, այրի՛ր սրան,

Խնդրեմ:

Օ՜, սիրելի Հոմո՛ւնկուլուս,

Ծորա Թամարի արգանդից,

Մագլցիր անխնամ հեշտոցի մազածածկույթով

Վեր, Վե՛ր, Վե՜ր:

Սռռա՜հ, Կիկիմո՛ն:

Լցրո՛ւ տաճարիս ճաքերը,

Լո՛ւյս պայթեցրու,

Հա՜վետ:

Օ՜, Ապո՛ֆիս` բարձրյա՛լս,

Ողողի՛ր ինձ.

Հանձնվում եմ:

Սռռա՜հ, Գիլգամեշ,

Ընկերացիր ներսիս Էնկիդուի հետ,

Հաղթիր ինքդ քեզ:

Օ՜, Իշխան Ճանճիկ,

Հալվում եմ,

Սռռա՜հ:

Ձեռքս գրպանիս,

Շփվում եմ հետդ,

Բարի՛ Մամոնա.

Քեզ շատ են սիրում:

Սիլիսիոն կաղատ

Բակմալիս բյինխյոլ,

Հանգչիր հղիի,

Փորիկ-ճաղատին:

Քո բարձ-կրծքերը

Հանգիստս են,Ամեն:

Լիկիլյոն, աքբեր,

Կուսության արյուն:

Շունչ քաշիր.

Պատիր ճակատդ սառը քրտինքով,

Տարածիր սեռական բույրդ,

Օ՜, Մարգարիտ, Սռռա՜հ:

Ծի՛տս, չտառապե՜ս,

Պայքարն անիմաստ է,

Ջուր խմիր,

Վաճառիր հոգիդ, մարմինդ,

Ինձ,

Ազատվի՛ր,

Սռռա՜հ:

_Խչո՛, ասա՛՝ `ՍԱՍՆՍԿԻ:

_Սասիսկիյ:

_Արա, խո դու ղզիկ չե՞ս, մի քիչ տղավարի ասա, ասա՛՝ՍԱՍՆՍԿԻ:

_Սասիսկիյ:

_Արա, յանըմ ի՞նչ եմ ասում, սկի ես չեմ տենց ասում. նրբերշիկ եմ ասում: Բայց, Խչո, դու, մեկ ա, ղզիկ ես:

_Ազ, էս թղթի կտորը Մոսկվայից եմ առել, քսան դոլլար փող եմ տվել, վրեն էլ հիերոգլիֆով գրված ա ` ՓՈՂ: Համ էլ աղոթած ա:

_Ու դու կարծում ես, որ էս թղթի կտորը մեր բիզնեսին հաջողությո՞ւն կբերի:

_Ազ, դե աղոթած ա, համ էլ լիքը փող եմ տվել սրան:

_ Իզուր:

_Մի լոմկի:

_Ռաֆ, ասում եմ` Իզուր: Բիզնեսի համար գործ ա պետք անել, ոչ թե սնահավատություններին տրվել:

_Ճիշտ ես ասում: Ուրեմն վաղվանից գործի ես գալիս ժամը իննից ոչ ուշ: Ու տենց ամեն օր:

_Էղավ,_ ասում եմ ես, ու բացում ենք բլոտի, կներեք, պոկերի սեղանն ու խաղում մինչ ուշ առավոտ: Առավոտյան ժամը տասնմեկն անց կես լվացվում եմ ու գնում տուն. Դալոյ ռաբոտա:

Ռաֆոն միշտ փնտրտուքների մեջ է: Ռաֆոյի համար կարևորը ինքնության բացահայտումն է` սեփական ԵՍի` լիարժեքորեն հասկացված լինելու ձգտումը: Նա, ցավոք, այդ պայքարում միշտ պարտվողի դերում է, բայց կարևորը` չի կորցնում հույսը, սայթաքում է, նույնիսկ երբեմն ընկնում, բայց էլի շարունակում է ԻՐ ՊԱՅՔԱՐԸ:

_Էն ո՞ւմ հառռռռռռռփեցող ապերն աաաա:

_Ի՞շ կա, ալկաշ:

_Արա, նենց էի կարոտել վրայից վեշնի բուրող արաղի ու լիմոնի բույրը:

_Հա դե: Ազ, ասում են` ձեր չաստում լավ ֆնդո ա ֆռում:

_Արա, էս խմել թարգե՞լ էս, ուռելո՞ւն ես հաքել:

_Չէ, դե, մեկ-մեկ:

_Արա, լավ, թարգի էտի: Մոտս լավ տնական արաղ կա, արի ծակենք, էթա:

_Չէ, այ ախպեր, վռազն եմ: Համ էլ, տես` տաքսու մեջ ով ա սպասում:

_Ո՞վ:

_Նարեկը:

_Ո՞նց, Քթո՞սը: Բա խի՞ չի իջնում մեքենայից:

_Չգիտի, որ ստե ես ծառայում:

_Լյավ, խույ ս նիմ, հեսա հետը կխոսամ: Ռաֆ, բայց եքա չաղացել ես, պոնչ:

_Ազ, դե Մասկվա տաջիկների հետ ուզբեկություն էի անում, չաղացա:

_Էս ով ծառայությունից թռնում ա, երկրի՞ց էլ ա թռնում:

_Երկար պատմություն ա: Քեզ քիչ մնաց, չէ՞, եզս: Կգաս, իրար հետ գործ կսկսենք:

_Ազ, քո հետ, բացի խմելուց, ուրիշ գործ արժի՞ կապել:

_Կգաս` կխոսանք: Համ էլ, հիշո՞ւմ ես, չէ՞, որ բանին, հըըըմ, բանին զասել էի:

_Այ տուֆտ, գնա Նարոյին զասի, տաքսու մեջ քեզ, ավելի ճիշտ` ֆնդոյին ա սպասում: Համ էլ, էտ քո ասած Բանն ա քեզ զասել, ոչ թե, դու` իրան:

_Չմոռնաս` բանակից արի, գործ ենք անելու…

Ռաֆոն գիտի ամենի ինչի արժեքըը` ղադրը: Ռաֆոն խառնում է ամբողջ աշխարհի իրերն ու դասավորում ըստ արժեքների` անգինից էժան:

_Ռաֆ, հիմա քեզ մի տեղ եմ տանում: Էդ տեղի անունը”Ձեռի Կեղտ” ա:

_Է՞դ ինչ թազա տեղ ա: Գոյնյա “Մանկության հուշեր” տանեիր:

_Էդ էլ կտանեմ: Բռնվի:

***

Ձեռի կեղտ կամ մանկության հուշեր:

 Բռնում եմ Ռաֆոյի ձեռքը, ու մենք սլանում ենք: Կասկադի էքսկավատորը հակառակ ուղղությամբ հաղթահարում ենք ու հասնում գագաթ: Ռաֆոն ետ է շրջվում, ձեռքս զզվանքով  պոկում իր ձեռքից, դիտում երևանյան համայնապատկերն ու դիպուկ թքոցով խոցում Օպերայի շենքի ժամացույց-տաքացուցիչը.

_Նինավիժու,_ պոռում է Ռաֆոն, ու փակում աչքերը:

Երբ բացում է աչքերը, մի հաստաքամակ հասուն պարմանուհի կանգնում է դիմացներս, բացում է ափը, որտեղ սպիտակ փոշի է լցված, և փչում դեմքներիս: Ես նկատում եմ, որ մենք նորից ձեռք ձեռքի տված ենք` ոչ տղավարի, և այս անգամ ես եմ զզվանքով պոկում ձեռքս Ռաֆոյինից: Ու մեզ են մատակարարում ԱԼՄ-ի տակի լահմաջոյանոցի խաշը: Ռաֆոն ձողիկով ֆռթցնում է խաշը, երեք ու կես լիտր սպիրտը դատարկում լյարդի վրա, քացով հարվածում բարձին ու սկսում արտասանել.

_Յա ծեբյա, նիկագդա նեզաբուդու, յա ծեբյա նիկագդա նի ուվիժու:

Ռաֆոյի դեմքին մի դույլ վիսկի եմ դատարկում և նա սթափվում է: Ձեռքս գցում եմ Ռաֆոյի տշած բարձին, թուղթուգիր փնտրելու պես պատառոտում այն: Բարձի միջից թափվում են միլիոնավոր լիբիական դինարներ: Դիմացներս տեղադրված լուսաֆորը կանաչ լույս է ազդարարում, և սկսվում է շոուն:

Պատերը ճաքում են, ու թափվում են աշխարհի դրամները: Կոխկրտում ենք կանադական դոլլարներ, ամերիկյան դոլլարներ, պեսոներ, դրահմաներ, Ալեքսարդր Մեծի հատած ոսկե դրամներ, աշխարհի գանձ ու գահ: Ռաֆոյի` ժպիտն ապահովող մկանները դեռ չեն աշխատում: Փողը ժայթքում է, հորդում, բայց Ռաֆոն չի ժպտում:

_Ռաֆ, է՞ս չէր ուզածդ. փող, փող, փող:

_Հլը սպասի է, տենանք` ինչ ա լինում:

Ռաֆոն ճիշտ էր: Թղթադրամներին և մետաղադրամներին սկսում են հետևել ոսկե ատամները: Այնուհետև` արյուն, մեզ ու թարախ: Ձեռքս նորից գցում եմ բարձին, ուզում բերանս խցել բարձով, բայց բարձի միջի լիբիական դինարները վերածվում են նավթի: Ռաֆոն փորձում է գետնից բարձրացնել մեկդոլլարանոցը, բայց ձեռքն հայտնվում է թրիքում: Փողերը բուրում են` հակառակի պես:

_Ռաֆ, թռանք ստուց. փողի մեջ երջանկություն չկա:

_Ձեռի կեղտ: Ձեռի կեղտ:

Բացում ենք մեր սիլիկոնապատ թևերը և դուրս թռչում լահմաջոյանոցից: Կյանքին հրաժեշտ տվողի պես երեք անգամ պտտվում ենք օդում ու շարժվում դեպի այն լուսացույցը, որի վրա գրված է ` “մանկության հուշեր”: Հենց հասնում ենք տեղ, սիլիկոնապատ թևերը չորանում են, և մենք երեսնիվայր չափալախվում ենք գետնին:

Շուրջը դաշտ է` մարդահասակ խոտերով: Երեք պատանի, ձեռներին պոլիէթիլենային տոպրակներ, նստել են քարերին: Տոպրակների մեջ դատարկում են Նաիրիտ գործարանի սոսինձը, և տոպրակները քաշում գլխներին: Շնչում են սոսնձաբույրն ու չեն արտաշնչում. այդպես եռեսուն վարկյան: Հետո մանչուկներից Ճուտոն իր գլխի վրայից առաջինն է հանում տոպրակը, և էշաժպիտը տարածվում է դաշտով մեկ:

Դռռռ, Դռռռ, Դռռռ: Ժամանակի զգացողությունը փոխվում է : Աշխարհը շարժվում է զարկերակի տմբտմբոցի հետ համահունչ: Վեցը րոպե հետո սոսնձի ազդեցությունը թողնում է, և փոքրիկ տոքսիկամանները նորից ավելացնում են սոսնձի քանակը: Ու այդպես եռեսուներեք տարի: Եռեսուներեքերորդ տարում Ռաֆոն շրջվում է դեպի ինձ, այնուհետև հայացքն հառում հորիզոնին ու ասում.

_ Pater dimitte illis non enim sciunt quid faciunt!!!

***

Ռաֆոն ԵՐԱԶԻ մարդ է, ոչ` երազանքի:

Առավոտվա ժամը ինն անց կես հասնում եմ մեր հիմնադրած գրասենյակ: Ռաֆոն մեկ օր առաջ զգուշացրել էր, որ հաջորդ օրը պետք է ժամանակին գործի գանք. քիչ եմ ուշացել, ոչինչ: Երեքուկես րոպե դռան զանգն եմ տալիս: Վերջիվերջո քարտուղարուհին դուռը բացում է: Թուշիկները կարմրած են: Երկու վարկյան հետո հայտնվում է Ռաֆոն.

_ Ապեր, էկա՞ր: Մի քիչ ուշացել ես:

_ Հա դե,_ ասում եմ ու անցնում ներս` ընթացքում նկատելով, որ խեղճ Ռաֆոն չի հասցրել շորերը նորմալ դզմզել, ու վերնաշապիկի ծայրը դեռևս ժայթքում է շալվարի “խանութից”. տղա է, ինձ հետ էլ է պատահում: Այդ օրն էլ ուրիշ հետաքրքիր բան չի կատարվում:

Ու ընդհանրապես. արդյոք աշխարհում կա՞ն  ավելի հետաքրքիր պահեր, քան վերը նշվածը:

Տղա է, ո՞ւմ հետ չի պատահում որ:

*

Ռաֆոն ներկայացնում է բոլորիս` մոռանալով ինքն իրեն.

_ Տղեք, Պոլիտեխի թմից Լյովին եմ բերել, մանկությանս ընկերն ա:

_Դե թող գա,_ ասում ենք, այն դեպքում, երբ Լյովը արդեն քառասուն րոպե մեզանից տասներեք ոտնաչափ հեռավորության վրա սպասում էր մեր կանչին կամ Ռաֆոյի գալուն:

Լյովը գալիս է, գլխից հանում վանոյական, ավելի ճիշտ` Վանոյաբար գլխարկը, ու միանում մեզ: Ռաֆոն իր կարմրացող մորուքը քսում է Լյովի ճաղատացող գլխին, հիշում ամենինչ ու այս անգամ երգում է.

_Յա ծեբյա, նիկագդա նեզաբուդու, յա ծեբյա նիկագդա նի ուվիժու:

Շրջվում է դեպի ինձ ու շարունակում.

_Համ էլ, հիշո՞ւմ ես, չէ՞, որ բանին, հըըըմ, բանին զասել էի:

_Այ տուֆտա, գնա Լյովի քաչալը զասի: Համ էլ, էտ քո ասած Բանն ա քեզ զասել, ոչ թե, դու` իրան:

Ու բոլորով երգում ենք.

_Արշալույսը նոր էր բացվել, Ձիս քրտնած ներս մտավ: Ասա տեսնեմ, այ սիրուն ձի, որտեղ … իմ յարին:

Իսկ Բժոն լրիվ ուրիշ երգ է երգում, բայց դա էս պատմության հետ կապ չունի:

Հ.Գ.

Պրիվետ եզ աՓեր