
_Խչո՛, ասա՛՝ `ՍԱՍՆՍԿԻ:
_Սասիսկիյ:
_Արա, խո դու ղզիկ չե՞ս, մի քիչ տղավարի ասա, ասա՛՝ՍԱՍՆՍԿԻ:
_Սասիսկիյ:
_Արա, յանըմ ի՞նչ եմ ասում, սկի ես չեմ տենց ասում. նրբերշիկ եմ ասում: Բայց, Խչո, դու, մեկ ա, ղզիկ ես:
_Ազ, էս թղթի կտորը Մոսկվայից եմ առել, քսան դոլլար փող եմ տվել, վրեն էլ հիերոգլիֆով գրված ա ` ՓՈՂ: Համ էլ աղոթած ա:
_Ու դու կարծում ես, որ էս թղթի կտորը մեր բիզնեսին հաջողությո՞ւն կբերի:
_Ազ, դե աղոթած ա, համ էլ լիքը փող եմ տվել սրան:
_ Իզուր:
_Մի լոմկի:
_Ռաֆ, ասում եմ` Իզուր: Բիզնեսի համար գործ ա պետք անել, ոչ թե սնահավատություններին տրվել:
_Ճիշտ ես ասում: Ուրեմն վաղվանից գործի ես գալիս ժամը իննից ոչ ուշ: Ու տենց ամեն օր:
_Էղավ,_ ասում եմ ես, ու բացում ենք բլոտի, կներեք, պոկերի սեղանն ու խաղում մինչ ուշ առավոտ: Առավոտյան ժամը տասնմեկն անց կես լվացվում եմ ու գնում տուն. Դալոյ ռաբոտա:
Ռաֆոն միշտ փնտրտուքների մեջ է: Ռաֆոյի համար կարևորը ինքնության բացահայտումն է` սեփական ԵՍի` լիարժեքորեն հասկացված լինելու ձգտումը: Նա, ցավոք, այդ պայքարում միշտ պարտվողի դերում է, բայց կարևորը` չի կորցնում հույսը, սայթաքում է, նույնիսկ երբեմն ընկնում, բայց էլի շարունակում է ԻՐ ՊԱՅՔԱՐԸ:
_Էն ո՞ւմ հառռռռռռռփեցող ապերն աաաա:
_Ի՞շ կա, ալկաշ:
_Արա, նենց էի կարոտել վրայից վեշնի բուրող արաղի ու լիմոնի բույրը:
_Հա դե: Ազ, ասում են` ձեր չաստում լավ ֆնդո ա ֆռում:
_Արա, էս խմել թարգե՞լ էս, ուռելո՞ւն ես հաքել:
_Չէ, դե, մեկ-մեկ:
_Արա, լավ, թարգի էտի: Մոտս լավ տնական արաղ կա, արի ծակենք, էթա:
_Չէ, այ ախպեր, վռազն եմ: Համ էլ, տես` տաքսու մեջ ով ա սպասում:
_Ո՞վ:
_Նարեկը:
_Ո՞նց, Քթո՞սը: Բա խի՞ չի իջնում մեքենայից:
_Չգիտի, որ ստե ես ծառայում:
_Լյավ, խույ ս նիմ, հեսա հետը կխոսամ: Ռաֆ, բայց եքա չաղացել ես, պոնչ:
_Ազ, դե Մասկվա տաջիկների հետ ուզբեկություն էի անում, չաղացա:
_Էս ով ծառայությունից թռնում ա, երկրի՞ց էլ ա թռնում:
_Երկար պատմություն ա: Քեզ քիչ մնաց, չէ՞, եզս: Կգաս, իրար հետ գործ կսկսենք:
_Ազ, քո հետ, բացի խմելուց, ուրիշ գործ արժի՞ կապել:
_Կգաս` կխոսանք: Համ էլ, հիշո՞ւմ ես, չէ՞, որ բանին, հըըըմ, բանին զասել էի:
_Այ տուֆտ, գնա Նարոյին զասի, տաքսու մեջ քեզ, ավելի ճիշտ` ֆնդոյին ա սպասում: Համ էլ, էտ քո ասած Բանն ա քեզ զասել, ոչ թե, դու` իրան:
_Չմոռնաս` բանակից արի, գործ ենք անելու…
Ռաֆոն գիտի ամենի ինչի արժեքըը` ղադրը: Ռաֆոն խառնում է ամբողջ աշխարհի իրերն ու դասավորում ըստ արժեքների` անգինից էժան:
_Ռաֆ, հիմա քեզ մի տեղ եմ տանում: Էդ տեղի անունը”Ձեռի Կեղտ” ա:
_Է՞դ ինչ թազա տեղ ա: Գոյնյա “Մանկության հուշեր” տանեիր:
_Էդ էլ կտանեմ: Բռնվի:
***
Ձեռի կեղտ կամ մանկության հուշեր:
Բռնում եմ Ռաֆոյի ձեռքը, ու մենք սլանում ենք: Կասկադի էքսկավատորը հակառակ ուղղությամբ հաղթահարում ենք ու հասնում գագաթ: Ռաֆոն ետ է շրջվում, ձեռքս զզվանքով պոկում իր ձեռքից, դիտում երևանյան համայնապատկերն ու դիպուկ թքոցով խոցում Օպերայի շենքի ժամացույց-տաքացուցիչը.
_Նինավիժու,_ պոռում է Ռաֆոն, ու փակում աչքերը:
Երբ բացում է աչքերը, մի հաստաքամակ հասուն պարմանուհի կանգնում է դիմացներս, բացում է ափը, որտեղ սպիտակ փոշի է լցված, և փչում դեմքներիս: Ես նկատում եմ, որ մենք նորից ձեռք ձեռքի տված ենք` ոչ տղավարի, և այս անգամ ես եմ զզվանքով պոկում ձեռքս Ռաֆոյինից: Ու մեզ են մատակարարում ԱԼՄ-ի տակի լահմաջոյանոցի խաշը: Ռաֆոն ձողիկով ֆռթցնում է խաշը, երեք ու կես լիտր սպիրտը դատարկում լյարդի վրա, քացով հարվածում բարձին ու սկսում արտասանել.
_Յա ծեբյա, նիկագդա նեզաբուդու, յա ծեբյա նիկագդա նի ուվիժու:
Ռաֆոյի դեմքին մի դույլ վիսկի եմ դատարկում և նա սթափվում է: Ձեռքս գցում եմ Ռաֆոյի տշած բարձին, թուղթուգիր փնտրելու պես պատառոտում այն: Բարձի միջից թափվում են միլիոնավոր լիբիական դինարներ: Դիմացներս տեղադրված լուսաֆորը կանաչ լույս է ազդարարում, և սկսվում է շոուն:
Պատերը ճաքում են, ու թափվում են աշխարհի դրամները: Կոխկրտում ենք կանադական դոլլարներ, ամերիկյան դոլլարներ, պեսոներ, դրահմաներ, Ալեքսարդր Մեծի հատած ոսկե դրամներ, աշխարհի գանձ ու գահ: Ռաֆոյի` ժպիտն ապահովող մկանները դեռ չեն աշխատում: Փողը ժայթքում է, հորդում, բայց Ռաֆոն չի ժպտում:
_Ռաֆ, է՞ս չէր ուզածդ. փող, փող, փող:
_Հլը սպասի է, տենանք` ինչ ա լինում:
Ռաֆոն ճիշտ էր: Թղթադրամներին և մետաղադրամներին սկսում են հետևել ոսկե ատամները: Այնուհետև` արյուն, մեզ ու թարախ: Ձեռքս նորից գցում եմ բարձին, ուզում բերանս խցել բարձով, բայց բարձի միջի լիբիական դինարները վերածվում են նավթի: Ռաֆոն փորձում է գետնից բարձրացնել մեկդոլլարանոցը, բայց ձեռքն հայտնվում է թրիքում: Փողերը բուրում են` հակառակի պես:
_Ռաֆ, թռանք ստուց. փողի մեջ երջանկություն չկա:
_Ձեռի կեղտ: Ձեռի կեղտ:
Բացում ենք մեր սիլիկոնապատ թևերը և դուրս թռչում լահմաջոյանոցից: Կյանքին հրաժեշտ տվողի պես երեք անգամ պտտվում ենք օդում ու շարժվում դեպի այն լուսացույցը, որի վրա գրված է ` “մանկության հուշեր”: Հենց հասնում ենք տեղ, սիլիկոնապատ թևերը չորանում են, և մենք երեսնիվայր չափալախվում ենք գետնին:
Շուրջը դաշտ է` մարդահասակ խոտերով: Երեք պատանի, ձեռներին պոլիէթիլենային տոպրակներ, նստել են քարերին: Տոպրակների մեջ դատարկում են Նաիրիտ գործարանի սոսինձը, և տոպրակները քաշում գլխներին: Շնչում են սոսնձաբույրն ու չեն արտաշնչում. այդպես եռեսուն վարկյան: Հետո մանչուկներից Ճուտոն իր գլխի վրայից առաջինն է հանում տոպրակը, և էշաժպիտը տարածվում է դաշտով մեկ:
Դռռռ, Դռռռ, Դռռռ: Ժամանակի զգացողությունը փոխվում է : Աշխարհը շարժվում է զարկերակի տմբտմբոցի հետ համահունչ: Վեցը րոպե հետո սոսնձի ազդեցությունը թողնում է, և փոքրիկ տոքսիկամանները նորից ավելացնում են սոսնձի քանակը: Ու այդպես եռեսուներեք տարի: Եռեսուներեքերորդ տարում Ռաֆոն շրջվում է դեպի ինձ, այնուհետև հայացքն հառում հորիզոնին ու ասում.
_ Pater dimitte illis non enim sciunt quid faciunt!!!
***
Ռաֆոն ԵՐԱԶԻ մարդ է, ոչ` երազանքի:
Առավոտվա ժամը ինն անց կես հասնում եմ մեր հիմնադրած գրասենյակ: Ռաֆոն մեկ օր առաջ զգուշացրել էր, որ հաջորդ օրը պետք է ժամանակին գործի գանք. քիչ եմ ուշացել, ոչինչ: Երեքուկես րոպե դռան զանգն եմ տալիս: Վերջիվերջո քարտուղարուհին դուռը բացում է: Թուշիկները կարմրած են: Երկու վարկյան հետո հայտնվում է Ռաֆոն.
_ Ապեր, էկա՞ր: Մի քիչ ուշացել ես:
_ Հա դե,_ ասում եմ ու անցնում ներս` ընթացքում նկատելով, որ խեղճ Ռաֆոն չի հասցրել շորերը նորմալ դզմզել, ու վերնաշապիկի ծայրը դեռևս ժայթքում է շալվարի “խանութից”. տղա է, ինձ հետ էլ է պատահում: Այդ օրն էլ ուրիշ հետաքրքիր բան չի կատարվում:
Ու ընդհանրապես. արդյոք աշխարհում կա՞ն ավելի հետաքրքիր պահեր, քան վերը նշվածը:
Տղա է, ո՞ւմ հետ չի պատահում որ:
*
Ռաֆոն ներկայացնում է բոլորիս` մոռանալով ինքն իրեն.
_ Տղեք, Պոլիտեխի թմից Լյովին եմ բերել, մանկությանս ընկերն ա:
_Դե թող գա,_ ասում ենք, այն դեպքում, երբ Լյովը արդեն քառասուն րոպե մեզանից տասներեք ոտնաչափ հեռավորության վրա սպասում էր մեր կանչին կամ Ռաֆոյի գալուն:
Լյովը գալիս է, գլխից հանում վանոյական, ավելի ճիշտ` Վանոյաբար գլխարկը, ու միանում մեզ: Ռաֆոն իր կարմրացող մորուքը քսում է Լյովի ճաղատացող գլխին, հիշում ամենինչ ու այս անգամ երգում է.
_Յա ծեբյա, նիկագդա նեզաբուդու, յա ծեբյա նիկագդա նի ուվիժու:
Շրջվում է դեպի ինձ ու շարունակում.
_Համ էլ, հիշո՞ւմ ես, չէ՞, որ բանին, հըըըմ, բանին զասել էի:
_Այ տուֆտա, գնա Լյովի քաչալը զասի: Համ էլ, էտ քո ասած Բանն ա քեզ զասել, ոչ թե, դու` իրան:
Ու բոլորով երգում ենք.
_Արշալույսը նոր էր բացվել, Ձիս քրտնած ներս մտավ: Ասա տեսնեմ, այ սիրուն ձի, որտեղ … իմ յարին:
Իսկ Բժոն լրիվ ուրիշ երգ է երգում, բայց դա էս պատմության հետ կապ չունի:
Հ.Գ.
Պրիվետ եզ աՓեր
Like this:
Like Loading...