in Խառը - Մառը 2 Words

Չմիջակ պոետի ձված ցեխ


Ակնոցդ

Աչքերդ չվառելու համար է,

Երբ արևածագ է իջնում 

Շրթունքիդ։
Կրճիկ-աղջիկ,

Որ պլստալեն դուրս է պրծնում,

Ով ոչ պինդ է, ոչ՝

Փափուկ։
Քեզ՝ Օտարի՛դ,

Ով միշտ գնում է,

Եւ գնում է ամենաթանկը

Պոմիդորներից,

Գերբանական

Բարև։
Չքնած պոետի

Երազ, որ

Մենք խլինք,

Դու՝

Խլիր։
Ճիշտ ա։

Թողնել պատասխան

Fill in your details below or click an icon to log in:

Gravatar
WordPress.com Logo

You are commenting using your WordPress.com account. ( Log Out /  Փոխել )

Twitter picture

You are commenting using your Twitter account. ( Log Out /  Փոխել )

Facebook photo

You are commenting using your Facebook account. ( Log Out /  Փոխել )

Չեղարկել

Connecting to %s