Աչքերդ չվառելու համար է,
Երբ արևածագ է իջնում
Շրթունքիդ։
Կրճիկ-աղջիկ,
Որ պլստալեն դուրս է պրծնում,
Ով ոչ պինդ է, ոչ՝
Փափուկ։
Քեզ՝ Օտարի՛դ,
Ով միշտ գնում է,
Եւ գնում է ամենաթանկը
Պոմիդորներից,
Գերբանական
Բարև։
Չքնած պոետի
Երազ, որ
Մենք խլինք,
Դու՝
Խլիր։
Ճիշտ ա։