bonum commune hominis

Ղռռոցը տապալում է լռությանը.

գաճաճներն առել են խառտոցները,

ու գործարանում աշխատանքը եռում է.

խառտում են ուղեղներ՝

Ղռռ, Ղռռ, Ղռռ, Ղռռ:

 

Օդը կանաչավուն-քիմիական է,

որ նստում է կոկորդիդ,

շարվում քթանցքիդ մազերի վրա,

հեռացնում երեկվա վարդաբույր գիշերը:

 

Ձանձրույթն էլ ճզմվել է՝

ի հաշիվ երջանկության:

Ձանձրույթը երջանկության անբաժանելի եղբայրն է,

էն հոտած ու անհետաքրքիր ընկերը,

որին, չգիտես՝ ինչու, միշտ կարոտում ես:

 

Աշխարհի փրկության ծրագրերդ ծալում, դնում ես ծոցագրպանդ.

_ Էս գաճաճների հետ աշխարհը փրկել չի լինի,

կամ չարժե,-

ասում է ԳերԵՍդ:

 

Հետո թողության պահանջմունքդ քեզ ստիպում է նոր տողեր շարել,

շարել ամենուր, շարել իրար գլխի՝ ծուռումռտիկ,

որ երբ հավասարակշռությունը կորցնեն,

դրանց փլուզումից հաճույք ստանաս:

 

_Կարծեմ, թե այն ամենն ինչ գրգռիչ է,

արվեստ է,_ասաց ամենաերկարավուն գաճաճը:

Մյուս գաճաճները գանգատուփ են բացել,

ու ուղեղի՝ տեսողության համար պատասխանատու հատվածի վրա

ծծմբաթթու են լցնում:

Այն բլթբլթում-ճլթճլթում է,

ու տեսածդ աշխարհը աչքիդ առաջ

եռում-ծորում է դեպի փողոցի անկյունի ջրահեռացման փոսը:

 

Կույր-կույր էլի տողեր ես շարում իրար գլխի.

ամեն երկրորդը  սահում-ընկնում է,

տառերն էլ ցրվում ու ոտ առած փախչում են:

 

Դևերը մի ուրիշ պոետ են գտնում,

ու քեզ լքում.

Շազամ: