Էրնեկ ես անո՛ր կու տամ,
որ առեր իւր եարն է փախեր…

Ն. Քուչակ

Ես մետաղե մի մարդուկ շինեցի

ու անունն էլ դրեցի` Երջանկություն:

Հարցրեցի սալվադորցի ընկերոջս`

Ի՞նչ կանեիր Երջանկություն անունով մետաղե մարդուկի հետ,

ասաց, որ անունը կփոխեր` Խենթություն:

Էլի չհասկացված լինելու տանջանք:

Ես վերցնում եմ արարածս,

սեղմում կրծքիս,

եռակցում,

որ նա միշտ մնա

կրծքիցս կախ:

Բայց այդ<<միշտը>> միշտ երկար չի տևում:

Ես մաշկս քերթելով պոկում եմ նրան մարմնիցս,

արնոտած մետաղե մարդուկը մոտեցնում քթիս,

որ Երջանության հոտն առնեմ:

Հետո աչքերս էլ են արնով շաղախվում,

ու հետաքրքրասեր մանչուկի պես սկսում եմ փորփրել,

թե ի՞նչ կա իմ նոր խաղալիք-ընկերոջ մեջ:

Սկզբում պոկում եմ մարդուկի աջ ոտքը,

ու հող է թափվում`

ինձ սնող հողը:

Հետո պոկում եմ ձախը,

և ջուր է թափվում:

Աջ ձեռքից կրակ է հոսում,

ձախից էլ՝

քամի սառնորակ:

Հետո գլուխն եմ պոկում,

որ մահը լիարժեք լինի,

ու գլխից տառեր են հոսում,

բառեր`

հրեշտակային լեզուներով.

խառն է, Երջանկության գլուխը խառն է.

բռռա՜հ,

սռռա՜հ,

կոնկյուտո՛ն սիլիուս,

ասպե՜ր կիտիլիուս,

սռռա՜հ,

սռռա՜հ,

սռռա՜հ,

սռռա՜հ.

շազա՛մ:

Պատրաստվում էի  իրանը նետել,

քանզի անգլուխ էր ու անպետք,

բայց կանգ առա:

Սկզբում քչփորեցի փորը.

ճիչեր թափվեցին,

հաճույքներ` արած ու չարած:

Երջանկություն անունով մարդուկս անսեռ էր,

այդ կողմերում քչփորելու բան չկար. դատարկ էր:

Հետո ձեռքս առա Երջանկության թոքերը.

այն թունդ ծխողի թոքերի պես սև էր ու ժանգոտ:

Ես տաշեցի այն, յուղապատեցի, ու տեղադրեցի նույն տեղում`

որպես կարևորագույն օրգան:

Երբ ողնաշարն էի առանձնացնում,

լյարդը նույնպես դուրս ընկավ,

իր պատռվածքից դուրս թքեց այն ամեն աղտն ու ախտը,

որ չէր կարողանում ֆիլտրել.

և նույնիսկ

աստծուն:

Ահա և հասա սրտին:

Մութ էր, այդ կողմերում մութ էր` դատարկության չափ:

Ես գտա այնտեղ

աղջիկ-փայտիկին.

նա գամվել ու պոկ չէր գալիս:

Ես շոյեցի նրան, համբուրեցի,

ու խաբելով դուրս հանեցի Երջանկության սրտից:

_ Այ հիմա դու ոչ մեկին պետք չես,_ ասացի

ու աղբաման նետեցի

շինածս

Երջանկություն անունով

մետաղ-մարդուկին:

Ինչ-որ մեկը գտավ իմ աղջիկ-փայտիկին,

նորոգեց ու տեղադրեց ավելի ապահով վայրում:

Ափիս է մետաղ-մարդուկի ոտքերի հողն ու ջուրը,

ձեռների կրակն ու քամին,

Էլի տառեր ու բառեր են հոսում բերանիցս,

Բայց կրծքիս դեռ դաճված է

Մետաղ-մարդուկի առանձնացումից առաջացած

դատարկությունը`

ճիշտ աղջիկ-փայտիկի չափով:

Ես մի մետաղե գնդասեղ վերցրեցի,

ու լցրեցի կրծքիս դաջվածքը,

որ դատարկ էր`

ճիշտ աղջիկ-փայտիկի չափով:

սռռա՜հ,

սռռա՜հ,

սռռա՜հ,

սռռա՜հ,

շազա՛մ: