Ես ուզում եմ բանաստեղծությունը վերադառնա նրանց մոտ, ովքեր
վաղուց իրեն մերժել են, շարժի
մարդկանց հետաքրքրությունը, գոնե այնպես, ասես…
Տառերը ծնկել են կոկորդիդ, ու
լացդ ճնշում է նրանց. չորս տարի է` չես լալիս:
Մատներովդ ճզմում ես երակապատ աչքերդ,
ծամում ձեռքիդ տակ ընկած բարձը,
հոտոտում երեկվա երջանկությունդ ու
արտաշնչում հուսալքվածի պես:
Մատներդ պարզում ես դեպի պատուհանի լույսը, որ
զեբրաձև ճառագայթների հաճույք պարգևես աչքերիդ.
մոռանալու պատրանք:
Հետո էլի թերթեր կթերթես, ինքդ քեզանից կբանբասես հայելու առաջ,
անաշխատունակությունդ կբարդես ծխածդ վերջին տուփ ծխախոտի վրա, հետո
էլի թերթեր կթերթես:
Քո անկախությունն էլ ճիշտ մեր պետական անկախության պես է`
միաժամանակ սիրուհու կարգավիճակ:
Հետո էլ հացից կհրաժարվես, հետո տրանսպորտից,
հետո էլ սեռական հաճույքից:
Աշխարհի առաջ մերկանալն էլ չի բավի.
կշղարշես ամոթդ:
Գրելով էլ կլցնես հրաժարումիցդ առաջացած անդունդը,
որ երբեք չի լցվի, քանի որ
ճանապարհը ավելի գնահատեցիր, քան` նպատակը:
Չգրելով էլ մարդը կենցաղայնանում է,
սկսում քաղաքականությամբ զբաղվել,
լուծում Աֆրիկայի սովահարների հարցը,
պլաստիրինե ֆիգուրներ շինում`
հոգեկան բավարարվածության համար:
Հետո էլ բավարարվածությունից բավարարվում ես,
թքում հայելու վրա,
կրծում սեփական եղունգները, և ուրիշի,
ապականում սեփական մահճակալը,
գոռգռում քեզնից թույլի վրա,
ինքդ քեզ հակասում, հետո ինքնապաշտպանման համար
պնդում սխալիդ ճշտությունը:
Հետո սուրճ ես խմում,
հետո ծխում,
էլի խմում,
էլի ծխում,
մշուշոտում գիտակցությունդ,
անհանգստանում ստամոքսովդ ու լյարդովդ,
վազում քամու ուղղությամբ, որ ավելի արագ լինես.
շտապում,
շտապում,
շտապում,
շտապում,
շտապում:
Փոքր քրոջս ձուկը սատակեց. հիմա երկնքում է լողում:
Քույրս լացակումաց հարցրեց` մե՞նք էլ ենք սատակելու:
Դանդաղեցնելով քայլերդ` քեզ մոտեցնում ես ձորաբերանին`
քո նախավերջին կանգառին:
Վիզդ հարյուր ութսուն աստիճանով պտտեցնելով`
վերլուծում ես ճանապարհդ:
Չգրելով ապրում են.
շտապում,
շտապում,
շտապում,
շտապում,
շտապում:
Ժիրայր Ավետիսյանի բլոգը 