Հիվա՜նդ եմ, բարի՜ արև, շողա՜, շողա՛…

Միսաք Մեծարենց

… որ ունեք արյան տեղ -մեզ
ու խլինք — խելքի փոխարեն.

Եղիշե Չարենց

Կռկռոցդ թմբկահարում է ականջներս,

Դու անարյուն ես մեռնում:

Բեեղզեբուղը դուրս է պրծել ափերիս ճաքերից,

Ու մազերս անխնա պոկրտում:

Ո՞ւր են ցուցամոլ էշերը,

Աչքերս արյուն է տենչում:

Ձախումս մի բութ իր,

Ու ցրիվ գլուխ,

Ինչ անճաշակությո՜ւն:

Արդեն հիշել եմ մորդ, քույրերիդ,

Քո հին սերերին, բարեկամներիդ,

Ցեղակիցներիդ, քարտուղարուհուդ:

Դեռ արյունդ եռում է ափերիս մեջ:

Սրտիդ վերջին կտկտոցները

Հանգստացնում են հոգիս:

Քո մատներն այլևս

Չեն հասնի իմ էգերին:

Շսմա՜հ:

Ա՜խ, ինչո՞ւ մայրդ քեզ համար,

Չերգեց գույների լեզվով,

Կամ ինչո՞ւ ընկերդ մոտիկ,

Քեզ լքեց կռվի ժամանակ:

Դու դարձար բարկացած ու նեղված,

Հայհոյեցիր շուրջդ ու քեզ,

Ձգվեցիր երկար ու բարակ,

Որ սեփական անդամդ ծծես:

Շղարշի՛ր հոգիդ հոգնած,

Շշուկով շշմեցրու ինքդ քեզ,

Շիկացրու վերքերդ բաց,

Շփոթվի՛ր, շպրտի՛ր,

Շսմա՜հ:

Կսպանեմ քո հոգին նեղված,

Կազատեմ ինքդ քեզանից,

Ինչպես կովբոյն է հրաժեշտ տալիս,

Իր սիրած, վիրավոր ձիուն:

Կհանեմ հաջաթս անգին,

Ճտտացնեմ թշիդ, ճակատիդ,

Որ եռա քո ֆիթիլն

Ինքնապայթեցման:

Ու հագած սապոգը կովբոյի,

Կխառնեմ աղիքներդ ու ստամոքսդ,

Արնոտած սապոգով ես ահա,

Կնկարեմ անունդ,

Ձյան վրա.

Ինչ անճաշակությո՜ւն:

Քո տատն էլ հին ու բարի,

Որ ճլվզ-ճլվզ կքայլեր,

Ձեռքով դեպ իրեն կկանչի,

Դու սիրուն թոռնուհի գանգրահեր:

Իսկ ես էլ շարունակ կաղտոտեմ,

Տատուդ հետ միացման ճամփան,

Նավթ ու փոշի կխառնեմ,

Արյունդ սարքեմ քիմիական:

Ու կերգենք էս երկրում օրգանիկ,

Թե ինչու են կանայք տգեղ,

Ու բազմենք իրարու, հռճվենք,

Տգեղի ու գեղեցիկի ֆոնին:

Կսպանեմ քեզ դանդաղ՝

Խռխռոցիդ մեջ երգեր փնտրելով,

Ու քո տանն հակասեռական,

Կլցնեմ մեր սիրո բույրով:

Քո դիսցիպլինար ճիպոտը,

Թաթախած աղաջրի մեջ,

Թեժ կարմիր բծեր կգծի

Քո նրբին, թափանցիկ մաշկին.

Ինչ անճաշակությո՜ւն:

Չէ՛, կգրկեմ քեզ պինդ,

Ու կերգեմ գույներ, ծիածան,

Ականջիդ կգոռամ լռություն,

Որ փոխես միտքդ

Ինքնապայթեցման: