Հիվա՜նդ եմ, բարի՜ արև, շողա՜, շողա՛…
… որ ունեք արյան տեղ -մեզ
ու խլինք — խելքի փոխարեն.
Կռկռոցդ թմբկահարում է ականջներս,
Դու անարյուն ես մեռնում:
Բեեղզեբուղը դուրս է պրծել ափերիս ճաքերից,
Ու մազերս անխնա պոկրտում:
Ո՞ւր են ցուցամոլ էշերը,
Աչքերս արյուն է տենչում:
Ձախումս մի բութ իր,
Ու ցրիվ գլուխ,
Ինչ անճաշակությո՜ւն:
Արդեն հիշել եմ մորդ, քույրերիդ,
Քո հին սերերին, բարեկամներիդ,
Ցեղակիցներիդ, քարտուղարուհուդ:
Դեռ արյունդ եռում է ափերիս մեջ:
Սրտիդ վերջին կտկտոցները
Հանգստացնում են հոգիս:
Քո մատներն այլևս
Չեն հասնի իմ էգերին:
Շսմա՜հ:
Ա՜խ, ինչո՞ւ մայրդ քեզ համար,
Չերգեց գույների լեզվով,
Կամ ինչո՞ւ ընկերդ մոտիկ,
Քեզ լքեց կռվի ժամանակ:
Դու դարձար բարկացած ու նեղված,
Հայհոյեցիր շուրջդ ու քեզ,
Ձգվեցիր երկար ու բարակ,
Որ սեփական անդամդ ծծես:
Շղարշի՛ր հոգիդ հոգնած,
Շշուկով շշմեցրու ինքդ քեզ,
Շիկացրու վերքերդ բաց,
Շփոթվի՛ր, շպրտի՛ր,
Շսմա՜հ:
Կսպանեմ քո հոգին նեղված,
Կազատեմ ինքդ քեզանից,
Ինչպես կովբոյն է հրաժեշտ տալիս,
Իր սիրած, վիրավոր ձիուն:
Կհանեմ հաջաթս անգին,
Ճտտացնեմ թշիդ, ճակատիդ,
Որ եռա քո ֆիթիլն
Ինքնապայթեցման:
Ու հագած սապոգը կովբոյի,
Կխառնեմ աղիքներդ ու ստամոքսդ,
Արնոտած սապոգով ես ահա,
Կնկարեմ անունդ,
Ձյան վրա.
Ինչ անճաշակությո՜ւն:
Քո տատն էլ հին ու բարի,
Որ ճլվզ-ճլվզ կքայլեր,
Ձեռքով դեպ իրեն կկանչի,
Դու սիրուն թոռնուհի գանգրահեր:
Իսկ ես էլ շարունակ կաղտոտեմ,
Տատուդ հետ միացման ճամփան,
Նավթ ու փոշի կխառնեմ,
Արյունդ սարքեմ քիմիական:
Ու կերգենք էս երկրում օրգանիկ,
Թե ինչու են կանայք տգեղ,
Ու բազմենք իրարու, հռճվենք,
Տգեղի ու գեղեցիկի ֆոնին:
Կսպանեմ քեզ դանդաղ՝
Խռխռոցիդ մեջ երգեր փնտրելով,
Ու քո տանն հակասեռական,
Կլցնեմ մեր սիրո բույրով:
Քո դիսցիպլինար ճիպոտը,
Թաթախած աղաջրի մեջ,
Թեժ կարմիր բծեր կգծի
Քո նրբին, թափանցիկ մաշկին.
Ինչ անճաշակությո՜ւն:
Չէ՛, կգրկեմ քեզ պինդ,
Ու կերգեմ գույներ, ծիածան,
Ականջիդ կգոռամ լռություն,
Որ փոխես միտքդ
Ինքնապայթեցման: