Թափ կտամ բազուկներիս ուժին ու կորովի մատներովս կսեղմեմ գրիչը,

լեզվովս կարտահայտեմ մտքերս, և թող իմ շուրթերը կարողանան

իմաստուն մտքեր շշնջալ:

Ագաթանգեղոս

Մարդ` կենտրոն աշխարհի,

Ծնկի՛ իջիր ինքդ քո առաջ:

Օ՜, լուսնթա՛գ,

Պարուրի՛ր բիբս լույսով:

Սիրտդ բողբեջեց,

Ճեղքեց ոսկրե վանդակր.

Հեռացրու՛ գրիչը,

Տրվի՛ր անորոշ ջղաձգմանը,

Բա՛ռ կերտիր, ձուլի՛ր,

Լեզուդ  հարմարեցրու շնչառությանդ,

Նվագի՛ր հոգուդ տավիղը:

Թող մուսան քեզ գլորի աշխարհի կենտրոնից,

Հանճարը քացի տա.

Վայելի՛ր վայրէջքդ`

Գրկի՛ր ԲԱՑԱԿԱՆ:

Օ՜, երկրի՛ տավղահար,

Մատներիդ հպումով կատարի՛ր երազանքը`

Ալքիմիկոսի:

Ականջդ ուսին,

Ու ժպտում ես.

Արաբ երեխաները քարկոծում են

Իսրայելական տանկը:

Խոկոկո, խոկոկո,

Ծիլը ծլեց, խոկոկո:

Բա՛ռ կերտիր, ձուլի՛ր,

Լեզուդ  հարմարեցրու շնչառությանդ,

Նվագի՛ր հոգուդ տավիղը:

Ականջդ քնեց ուսիդ,

Ատամնաշարովդ զգացիր

Հոգեհանգիստդ,

Ու փռվեցիր բառերիդ, տառերիդ վրա:

Ո՞ւր կերթանք,

Հոգ չէ , հաջի՛ս,

Ճանապարհը կա՜.

Բա՛ռ կերտիր, ձուլի՛ր,

Լեզուդ  հարմարեցրու շնչառությանդ,

Նվագի՛ր հոգուդ տավիղը: