_Դու պետք է մոռանաս այն ամենը, ինչ քեզ սովորեցրել են,_ասում էր ծերուկը,_դու պետք է սովորես երազել: Պետք է փակես ականջներդ քեզ շրջապատող աղմուկից, այժմ և հավիտյան:

Շ. Անդերսոն, Ուայնսբուրգ, Օհայո, Ձեռները:

Չկա կինոթատրոնը՝ «Սասունցի Դավիթ»,
Չկա միակ ներկան՝ առաջին համբույրի վկան:

Տ. Կարապետյան, Հուշերի փլատակներ:

Քանի դեռ սուր մի դանակ
Այս ուղեղը չի բացել,
Ճարպոտ այս տուփը ճերմակ
Չի դադարի զառանցել:

Ա. Ռեմբո, Բամաստեղծություններ, Ամոթ:

_Մառուսը թազա թոռ ա ունեցել:

_Ո՞նց, ինքը երե՞կ չէր նշանվել:

_ Տծ (ոչ), մի րոպե հետո:

_Բա՞:

_ Ահ, դե, տենց էլ ա լինում: Ազիզով ջան, մեզ մի երկու ասեղ U45 ու մի հաբ էլ դառը կոֆե,_ Մենչոն դիմում է մատուցողին:

_Արմ ջան, քեզ նենց էի կարոտե: Հմի քանի՞ տարեկան ես:

_ Տասիրեք: Վաղը լռանում ա կյանքիս վեցերորդ վարկյանը: Հեսա U45 մխրճեմ երակներս, կդառնամ քառասունհինգ:

_Ոնց որ էլի բանակում ըլնես. օրերդ ես հաշվում:

_Հա-բա:

_Ֆծյուժ ,_ կողքներովս սլանում է նոր մոդելի ավտոբուսը, որն էներգիա է ստանում օդում գտնվող բակտերիաներին այրելով:

Ժամը քառասունվեցնանց է յոթը րոպե: Բռնակալության հրապարակի ժամացույցը ծնգում է: Բոլորս ծնկի ենք իջնում. հնչում է հիմնը` սանլի վեթեն, սանլի վեթեն (փառապանծ հայրենիք), Ազերբեյյջան, Ազերբեյջան:  Մի քառորդ ժամ ելույթ է ունենում բռնակալ, քրդական ռոբոտաշինարարների կուսակցության նախագահը, բոլորս պարտադիր Like-ում ենք նրա ասածն ու վեցը հարյուր հինգը անգամ համբուրում սեփական կոշիկները, այնուհետև ոտքի ելնում ու կտրում առաջին պատահածի գլուխը:

_ Արա դե առաջ լավ էր էլի,_ ասում է Մենչոն ու փռշտում իր դիմացով թռչող փղի ականջներին,_ Առաջ… էհ առաջ… բաղերում ենք, բեզարիլ ինք:

_Արմ ջան, չնեղվես, մի օր լավ կլինի, երևի, երբեք:

_Ապեր, մի հատ բան եմ մտածել, բայց չեմ կարա ստե ասեմ,_ Ասում է Արմենը, երբ մենք շրջում էինք (կամ` ենք) Զ. Խանլարովայի փողոցով` նախկին Աբովյանի փողոց: Ես երեք անգամ կտտացնում եմ Թաչ սկրիին ապարանջանիս վրա, և մենք տեղափոխվում ենք Սոչի: Արմենը շպակլյովկա է անում, ես էլ ցեխն եմ շաղախում ու շպրտում լուսամուտից դուրս:

_ Մոն ամի, Ռեմբո,_ ինչ-որ մեկը շշնջում է Արմենի ականջին, նա շուռ է գալիս և շրթունքներով հպվում բելառուսական հրթիռին: Մի բույլ խլուրդներ` ձեռներն առած կլասիկ կիթառները, հարձակվում են վրաս ու կիթառները կոտրում գլխիս: Շաքարը կլնծալով ճլփում է աբսենտի բաժակի մեջ, մենք խմում ենք, իսկ բելառուսական հրթիռը վերադառնում է Երկիր մոլորակ:

_Արա բա Մառուսը թազա թոռ ա ունեցե:

_ Հա-բա:

_Աչքներիս լուս:

_ Քել դրա մասին չհիշենք էլի, հոգնած եմ:

_Ոնց ասես, Մենչս, գիտես` քեզ ինչքան եմ սիրում:

_Ապեր, քել դրա մասին էլ չհիշենք, հոգնած եմ:

_Էղավ, բռատուխա:

_Քել դրա մասին էլ չհիշենք:

_ Հոգնա՞ծ ես:

_ Չէ, հեսա կզարթնեմ:

_Լավ, ապեր, քնի, քնի:

_Քել դրա մասին էլ …

_ Աաաա, դե զզվցրի՜ր: դրա մասին չխոսենք, դրա մասին չխոսենք, հոգնած եմ, կզարթնեմ:

_ Լավ, հանգստացի:

_ Նոր եմ հանգստացե . Սևանում:

_ Էտքան փող քեզ ո՞ւրդուց:

_ Օրգանիկ որդան կարմիր եմ ծախում` հայ որդերից պատրաստած:

Արևը հյուսիս-արևելքից մայր է մտնում, լուսինը ուրդուց ասես հայր է բարձրանում, իսկ ես Մենչոյի քառասունիրեք ու կես էրեխեքին քավոր եմ կանգնում:

_ Քավորն ի՞նչ է ցանկանում,_ մռնչում է մոլլան:

_ Հույս, հավատ, սեր ու Ipad ,_ պատասխանում եմ ես ու երեխաների գլուխները խորտակում հեղուկ սիլիկոնի մեջ: Արմենը չափալախում է իր բոլոր երեխաներին ու ինձ. կնունքն ավարտված է:

_ Արա, բա ընգերությունը տե՞նց ա լինում: տենում ես` նիհար-միհար տղա եմ, նաուշնիկներն էլ արդեն վացունչորսը տարի ա` ականջներիս մեջ են մնացել: Խի՞ չես օգնում:

_ Ազ, դե մեկն էլ ըլնի` ինձ օգնի,_ Ասում եմ ես ու մի հազար ռուփի ափլոդ անում Արմենի գրպանը:

_ Ազ, Ազ ասիր, մեր չաստի Ստառշ-ին հիշեցի: Արա վերջը դրա անունը մոռացա: Խի՞ են բանակում սաղ ստառշինեքին Ստառշ ասում:

_ Դե ձև ա էլի, ապե:

_ Աշխարհը գնալով ազգայնանում է,_ ասում է Գարգին Նժդեհը:

_ Արմ ջան, դե աշխարհը գնալով ազգայնանում է,_ ասում եմ ես, ինչպես ասում էր Գարեգին Նժդեհը:

_Ապեր, դեմդ նայի` Prospice: Մեկ էլ, հըմ, էս սիմվոլիկան համ շատ ա , համ դզում ա, համ էլ` հոգնած եմ:

_ Արմ, հլը թափով մտքումդ մի հատ գույն պահի, ու մի հատ էլ գործիք:

_ Պահեցի:

_ Ազ, կարմիր չագուչ չէ, մի ուրիշ բան:

-Պհահայ, դզեց:

_ Դե, ժպտա ու գնա քնի:

Մենք թեքվում ենք Զ. Խանլարովայի փողոցից, մտնում տեղի սրճարաններից մեկը, Արմենը քնում է:

_ Ապ, բայց կապը չջոկեցի:

_Ազ, որ կապը ջոգեիր, կյանքդ անիմաստ կլիներ: Կապը մենակ քրդական ռոբոտաշինարարների կուսակցության նախագահը գիտի: Մեծ ախպերը հետևում ա:

_ Արա, հա, քեզ բան պիտի ասեի, չէ՞: Բա ասում էիր` քո մասին բլոգումս պիտի գրեմ. ո՞ւր ա:

_ Հիմա.

Արմենը…  Արմենը… Մենչոն…

_ Ազ, իմացա. Մառուսը թազա թոռ ա ունեցե:

_ Այ հմի ջոգիր:

_ Հա, ջոկի: Քել էտ մասին չհիշենք. հոգնած եմ:

_ Քել: Քնի: